چو ایران نباشد، تن من مباد
این بیت جاودانه از حکیم توس، تنها بخشی از یک منظومه کهن نیست؛ تجلی روحی است که در لحظات سخت و در مواجهه با تهدید و تهاجم، در جان فرزندان این مرز و بوم زبانه میکشد.

این بیت جاودانه از حکیم توس، تنها بخشی از یک منظومه کهن نیست؛ تجلی روحی است که در لحظات سخت و در مواجهه با تهدید و تهاجم، در جان فرزندان این مرز و بوم زبانه میکشد.
در روزهایی که سایه جنگ و ناامنی بر برخی نقاط منطقه گسترده شده و آرامش شهروندان با زمزمههای تجاوز و خشونت تهدید میشود، کادر درمان بویژه پرستاران ایرانی، استوار و بیادعا، در سنگر سلامت باقی میمانند.
آنان نهتنها التیامبخش زخمهای جسم، که آرامبخش دلهای نگران و امیدبخش لحظات دشوارند. در میانه بحران، بیمارستانها سنگر میشوند و پرستاران، رزمندگانیاند بیسلاح، اما مسلح به دانش، مهر و ایمان.
ایثار و تعهد آنان در خط مقدم سلامت، یادآور مسئولیتی است که فراتر از وظیفه شغلی، ریشه در باورهای ملی و انسانی دارد؛ باوری که جان انسان را حتی در دل خطر، پاس میدارد.
ایران با چنین فرزندان آگاهی، نهتنها در برابر تهدید دشمن، بلکه در برابر فراموشی و بیتفاوتی نیز ایستاده است.
و ما، با افتخار تکرار میکنیم:
*چو ایران نباشد، تن مباد
مدیریت روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی لرستان